De Warme Winkel ontvangt Prijs van de Kritiek
17 september 2017
Op vrijdag 15 september werd tijdens de Zes Uur Show van het Nederlands Theater Festival de Prijs van de Kritiek uitgereikt aan De Warme Winkel. Herien Wensink, theaterredacteur van de Volkskrant, reikte hen de prijs uit namens de Kring van de Nederlandse theatercritici. De Warme Winkel ontving deze prijs voor hun voorstelling De Warme Winkel speelt De Warme Winkel.
Een quote uit de laudatio van Herien Wensink:
“Dit voorlopige hoogtepunt, jullie zelfgedoopte magnum opus, wordt vandaag bekroond met de Prijs van de Kritiek.
(Misschien vinden jullie dat een wat twijfelachtige eer, maar de geschiedenis van de prijs zal jullie aanspreken: hij bestaat dit jaar al vijftig jaar en stamt uit het jaar 1967: het jaar waarin de dochter van Stalin asiel aanvroeg in de VS, dat Jacques Brel zijn laatste concert gaf, en Phil Bloom naakt op tv was te zien – ik zie allemaal parellellen met het Warme Winkel-universum) en één jaar vóórdat Pina Bausch haar eerste choreografie maakte).
Dit is trouwens typisch De Warme Winkel: zo’n Wikipedia-momentje. (en dat is een citaat)
(…)
Maar wat ik jullie allergrootste kracht vind, is hoe jullie in de uitwerking van die onderwerpen haast gewichtloos laveren tussen tegenstellingen, als dansers, bijna.
In jullie beste voorstellingen bereiken jullie het volmaakte evenwicht tussen naïef en bezonken, grappig en serieus, laag bij de gronds en verheven, en dat alles altijd gepaard met zelfonderzoek en zelfspot. Jullie werk is nooit ijdel of pretentieus, nooit te plat of te grof (behalve als jullie samenwerken met Marien Jongewaard), licht maar nooit té licht, zwaar maar nooit té zwaar.
En zo’n perfecte balans klinkt misschien saai, maar dat is het óók nooit; dat is alweer zo’n wonderlijke paradox. Want jullie werk is wel degelijk ontregelend, risicovol en gevaarlijk, en verkent en verlegt artistieke – en juridische – grenzen, met als meest pregnante voorbeeld natuurlijk het Requiem van De Warme Winkel speelt De Warme Winkel, waarmee jullie, en dit is geen hyperbool, theatergeschiedenis hebben geschreven.
In jullie handen verandert een aanklacht moeiteloos in een eerbetoon, zoals ook bij Achterkant, en gaan kritiek en compassie hand in hand. Jullie kunnen zo inzoomen dat juist een breder perspectief zichtbaar wordt, en via jullie onderzoek naar het verleden dient zich ook altijd het heden aan, of zelfs een glimp van de toekomst.
Ik vind dit een enorme prestatie, en een grote verrijking van het Nederlandse theaterlandschap.”