Hans Teeuwen
Stefano Keizers
De Kleine Komedie | 1 uur en 30 min
De Kleine Komedie is onze nieuwe samenwerkingspartner met een aanbod op het snijvlak van cabaret, stand-up, storytelling, spoken word, toneel en muziektheater.
Al jaren laat hij iedereen in opperste verwarring achter. Spot hij met theaterwetten. Banjert hij over de beeldbuis. En maakt hij louter vijfsterrenprogramma’s.
Deze derde show van Stefano Keizers leverde lyrische reacties op. ‘Overdonderend en opwindend,’ zag NRC. ‘Langzaam dringt door hoe geraffineerd de voorstelling in elkaar zit. Op briljante wijze gaat Stefano Keizers de strijd aan met Gover Meit.’ Wie dat dan ook is.
Hans Teeuwen heet de voorstelling. En dat terwijl Hans Teeuwen zelf niet komt opdagen. Al weet je het met Stefano maar nooit. Als je één ding vooraf van hem weet, is het zijn onvoorspelbaarheid. In zijn eerste voorstelling schonk Stefano zijn lichaam. In de tweede zijn ziel. In Hans Teeuwen is de rest aan de beurt. Wat dat dan ook is.
Keizers’ derde voorstelling is opnieuw overdonderend en opwindend. Ditmaal zit de spanning niet zozeer in de brutaliteit (gaat hij dit écht doen?), maar in de geleidelijke deconstructie van het personage Stefano Keizers. Waar Keizers in zijn eerste twee voorstellingen Gover Meit buiten de deur hield, vindt er nu een strijd plaats tussen de twee.
Je moet Keizers nageven dat hij opnieuw via de weg van de chaos een consistente boodschap aflevert. Toch wringt er iets. Waar de ontmaskering in zijn debuut Erg heel nog spannend en verfrissend voelde, en de tweede show Sorry baby in zijn extreme pijnlijkheid ook iets radicaals had, neigt Hans Teeuwen met dat tonen van de leegte naar een gemakzuchtig nihilisme. De verachting van het publiek dat zijn nietszeggende ‘rotzooi’ voor zoete koek slikt, is een herhaling van zetten. Keizers zelf deed dit al eerder, net als trouwens Hans Teeuwen.
Na drie shows is er een goede definitie te geven van het type cabaret dat Stefano Keizers maakt: het zijn voorstellingen als middelvingers, die recht in je gezicht worden opgestoken en waarin het cabaretgenre van alle kanten wordt bevraagd en bespot. Steeds als je denkt enige betekenis te hebben gevonden, wordt je gedachtegang door Keizers weer bruut verstoord.
Is zijn nieuwe voorstelling nu ’de nieuwe kleren van de keizer’ of houdt hij zijn publiek een confronterende spiegel voor? Zet hij zijn publiek in zijn hemd of toch vooral zichzelf? Het feit dat die vragen eigenlijk niet eenduidig te beantwoorden zijn, is al veelzeggend. Keizers weet hoe hij zijn publiek moet bespelen.
De acteur achter het personage laat echter meerdere malen zien dat hij heus wel iets kan. De openingsmonoloog is amper te duiden, maar zeer krachtig gespeeld. Tegen het einde haalt hij bovendien een stunt uit die de zaal volledig op zijn kop zet. (…) Meits talent verdient een nieuwe vorm. Het is echter de vraag of hij de kans krijgt om iets anders te gaan doen. Keizers is net zozeer een creatie van zijn publiek als van hem zelf. Dat belooft weinig goeds voor het gedroomde afscheid. Misschien kun je Stefano wel uit Gover halen, maar hoe haal je Stefano in godsnaam uit Nederland?
Tekst en spel Stefano Keizers