Hunter

Hunter

Courtney May Robertson

[English below]

Verscholen in de ondergrond, aan het zicht onttrokken in een afgesloten kamer, speelt Hunter met het verlossingsproces van een klassieke tragedie, waarbij een personage door lijden tot inzicht komt. Maar in deze tragedie voert performer en choreografe Courtney May Robertson ‘levensbevestigende monsterlijkheden’ uit op zichzélf, en haar levensgrote dubbelganger. Het duo – de een van vlees en bloed, de ander gemaakt van schuim en siliconen – brengt de interne kwellingen en extases in kaart van een individu dat in conflict is met een maatschappij die puurheid als morele standaard hanteert. 
 
Geïnspireerd door horror, BDSM en melodrama schildert Courtney May Robertson een beeld waarin het groteske, seksuele perversie en overdaad triomfantelijke symbolen worden voor lichamelijke autonomie en empowerment. Toeschouwers worden uitgenodigd om een ruimte te betreden waarin de rigide tweedeling tussen afstoting en aantrekkingskracht verdwijnt. Voortgestuwd door een industriële soundscape gecomponeerd door ‘Acidic Male’, omarmt Hunter zelfvernietiging als een daad van zelfbehoud. 

HUNTER
horror as a form of unearthing

In the depths of a private locked room, HUNTER toys with the redemptive process of a classical tragedy, whereby a character is made to gain insight through suffering. Though in this tragedy, performer and choreographer Courtney May Robertson enacts so-called life-affirming monstrosities upon herself, her life-sized doppelgänger in doll form. The duo – one of flesh and blood, the other crafted from foam and silicone – map out the internal torments and ecstasies of an individual in conflict with a society that upholds purity as a moral standard.

Inspired by Horror, BDSM and Melodrama, a tapestry of images are woven in which the grotesque, sexual perversion and excessiveness become triumphant symbols for bodily autonomy and empowerment. Spectators are invited to enter a space where the rigid dichotomy between repulsion and attraction dissolves. Courtney is convinced that when shame is suspended the visceral emotion of disgust, generally associated with aversion, has the capacity to transform into paradoxical intrigue. Propelled by an industrial soundscape composed by ‘Acidic Male’, in HUNTER self-destruction is embraced as an act of self-preservation.