Scrollend door hun telefoon gaan ze op zoek naar seks, seks van de bovenste plank, seks voorbij het voorstelbare. Geil en vastberaden springen ze op de fiets, in hun jaszak een flesje ghb, een zakje 3mmc of iets sterkers. Ongehoorzaam aan het verzoek tot social distancing, met een dikke vinger naar de gezondheidscultus, rebellerend tegen de sluimerende eenzaamheid. Ze treffen elkaar op de bank in een willekeurige huiskamer in de stad. Ze kruipen tegen elkaar aan, ze praten honderduit, ze neuken de sterren van de hemel, soms vallen ze flauw, in elkaars armen, ze dragen zorg voor elkaar. Ontmoet: The NarcoSexuals.

In The NarcoSexuals onderzoekt Dries Verhoeven onze verhouding tot subversiviteit; onder de oppervlakte van een steeds opgeruimder publiek domein treffen we een wereld van schaamteloze lustbeleving aan. Maar het werk toont ook de wankele zoektocht naar kwetsbaarheid en kameraadschap. Kondigen de mannen een nieuwe vrijheidsbeweging aan? Bewegen we ons veertig jaar na de gay liberation richting een ‘narco-seksuele revolte’? Of hebben we onze seksuele idealen te grabbel gegooid, ligt de zogenaamde revolutie inmiddels in coma op de bank?

Durven we onze vooroordelen écht te bevragen, of zijn we te politiek correct geworden? Wat kunnen we leren van de stille stem?

Yara’s Wedding is een interdisciplinaire (bijna) musical onder regie van Guy Weizman, met teksten van Antigone Akgün, Rasit Elibol, Mohamedou Ould Slahi Houbeini en Rik van den Bos. Samen schreef deze unieke groep schrijvers, geïnspireerd door de complexe relatie tussen het ‘Oosten’ en het ‘Westen’, een voorstelling die gaat over hoe bevoorrecht zijn je blik bepaalt. Over hoe arm zijn je blik bepaalt. Over hoe denken dat je ergens recht op hebt je blik bepaalt. En over de grote gevolgen die deze ongemakkelijke waarheden kunnen hebben.

Om de relatie tussen ‘Oost’ en ‘West’ ook in muziek te vangen, werken musici van Asko|Schönberg en Slagwerk Den Haag intensief samen met Loradeniz en zangeres Karima El Fillali, die de rol van Yara vertolkt. Geen confrontatie wordt vermeden in deze zeer muzikale en levendige voorstelling met vijftien acteurs, dansers, zangers en muzikanten van verschillende achtergronden en nationaliteiten.

OPBRENGST VOORSTELLING YARA’S WEDDING OP ZATEDAG 16 SEPT VOOR SLACHTOFFERS VAN AARDBEVING MAROKKO.

Na twee solo’s vormt Lisa Verbelen dit keer een duo met jazzmuzikant Hendrik Lasure. TWO. is een muzikaal en theatraal concert met woorden én muziek die je voelt én denkt, even hard als zacht, net zo donker als licht, met rook en vuur, water in de woestijn en helemaal yin en yang.

Vertrekkend vanuit het thema tegenstellingen en geïnspireerd door het taoïsme en hiphop, maken Lisa Vervelen en Hendrik Lasure samen een muziekalbum en met regisseur Suze Milius dit theatrale concert. TWO. wordt een oefening om het denken in tegenstellingen om te draaien en te ervaren wat er zich tussen twee uitersten bevindt.

Lisa Verbelen is een opmerkelijk talent. Haar solo ALL was te zien in de Schuur in 2019 en op het Vlaams Theaterfestival 2020: “Lisa Verbelen weet de meest complexe levensvragen samen te ballen in een schijnbaar eenvoudige theatertaal. ALL. is muziektheater van de zuiverste soort”, schreef de jury.

Jury Sabam Jazz Award over Hendrik Lasure:
“Zijn composities brengen eigenzinnige jazz, speelse pop, pittige improvisatie en mysterieuze hedendaagse invloeden bij elkaar. Ze zijn regelmatig echte oorwurmen en vormen live steevast een platform voor verdere exploratie. Hendrik belichaamt als geen ander de veelzijdigheid en unieke charme van de jonge Belgische jazz.”

Beluister hier alvast het hele album op SoundCloud.

Vogels van de Canadees-Libanese schrijver Wajdi Mouawad is een familiedrama tegen de achtergrond van het Palestijns-Israëlische conflict. Eitan, een joodse student in New York wordt verliefd op de Arabische Wahida, maar stuit op de onwrikbare houding van zijn vader die ‘de vijand’ niet in zijn familie wil toelaten. Eitan gaat op zoek naar zijn roots in Israël en belandt na een bomaanslag in het ziekenhuis. De familieleden verzamelen zich rond het ziekenhuisbed en brengen een lang verzwegen geheim aan het licht dat alle aannames over identiteit en vijandschap aan het wankelen brengt.

Alize Zandwijk introduceerde het werk van Mouawad in Nederland. Bij het Ro Theater regisseerde ze vier van zijn stukken, waaronder Branden. Ook in Vogels, dat ze eerder bij Theater Bremen regisseerde, staan oorlog en identiteit centraal. Het publiek wordt meegezogen in een spannende zoektocht die uiteindelijk alle personages dwingt om hun vooroordelen en afkomst tegen het licht te houden.

Zandwijk maakt van Vogels een muzikale en poëtische voorstelling waarin de acteurs op onnavolgbare wijze de complexe personages tot leven wekken.

In Nietes zeggen theatermakers Kim Karssen en Hendrik Kegels volmondig “NEE!” tegen alles wat zich aanbiedt. Het publiek? Bah, NEE! Licht? Jakkes, NEE! Applaus? NEEEEEE! Een onvergetelijke opkomst? Boe, NEE dank u! Ze keren de wetten van het theater om, duwen alle mogelijkheden van zich af en steken ze voorgoed achter slot en grendel. Een voorstelling die een eind maakt aan alles.

Nietes is een parade van alles wat niet mee mag doen, en alles wat niet meer mee kán doen. Dino’s worden terug hun eieren ingeduwd, Romeinen hebben niet eens een rijk, en ook Elvis Presley verdwijnt al van de beeldbuis voordat hij zijn heupjes heeft losgegooid. Een apocalyptische beeldenstorm over controle, woede, loslaten en niet kunnen omgaan met verandering.

Een voorstelling waarvoor niemand is uitgenodigd, die waarschijnlijk niet gaat beginnen en nooit zal eindigen. Niets kan er gebeuren. Alles blijft voor altijd hetzelfde. Fijn!

Spelen, iedereen kan het, maar weinigen doen het. Zien we de mogelijkheden tot spel nog wel? Is het een bewijs van volwassenheid om ons spelplezier te onderdrukken? Of doen we het omdat er geen cent aan te verdienen valt? Wat als we de remmen loslaten en ons storten in een belangeloos spel?

Twee spelers verzamelen zich op de speelvloer: Joep van der Geest en Louis van der Waal, bepakt met alledaagse objecten. Tegen en met elkaar vallen ze bloedfanatiek van het ene in het andere spel. Er zal gelachen, gestorven en gehuild worden. De logica van het spel is alleen intuïtief navolgbaar en een raadsel dat je als publiek wil oplossen.

Shut Up and Play with Me is geïnspireerd door Homo Ludens van cultuurhistoricus Johan Huizinga. In regie van Sarah Moeremans brengen de twee acteurs een ode aan de spelende mens, voor iedereen die ooit gespeeld heeft, nu of lang geleden.

Een zinsbegoochelende voorstelling over onze obsessie met het lichaam.

In een voorstelling van Jakop Ahlbom is niets is wat het lijkt. Een kast wordt een piano, een bankstel een portaal naar het onbekende. Personages verschijnen en verdwijnen. Mensen vouwen zich in onmogelijke posities. Ahlbom en zijn performers rekken de grenzen van de verbeelding. Als in een vreemde droom wordt je meegevoerd langs scènes zonder woorden, dansante duetten, magische trucs en pure slapstick.

Met Orestes in Mosul maakte Milo Rau misschien wel één van zijn belangrijkste producties, bejubeld in de internationale pers. Voor deze bewerking van de oud-Griekse Oresteia – een tragedie over een niet-eindigende reeks moorden uit wraak,  trok regisseur Milo Rau naar de frontlijn van de slepende oorlog Irak. Hoe eindig je een keten van geweld? 

Negen actrices/zangeressen vertellen in deze bejubelde voorstelling het verhaal van de omstreden ‘moeder van de anti-Apartheid’, Winnie Mandela.

Schrijver en Nobelprijswinnaar Samuel Beckett was niet optimistisch over het lot van de mens. Bij hem vindt kunstenaar/theatermaker Kris Verdonck de woorden om iets te zeggen over de toekomst. ACT toont een mens op de rand van de afrond, met de wil om die afgrond beter te begrijpen.